ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ & ΠΟΙΗΣΗ
Χριστουγεννιάτικα ποιήματα (10): «Τα παπούτσια ή Χριστουγεννιάτικο διήγημα»
Τα παπούτσια
ή
Χριστουγεννιάτικο διήγημα
Δένεις τα κορδόνια –έχεις αποσυνδέσει προηγουμένως τον ύπνο και λες: είμαι στην πραγματικότητα–. Κάνεις ένα διασκελισμό πάνω από τη χθεσινή μέρα και είσαι στο σήμερα. Περπατάς τυλιγμένος στο δέρμα και στις φλέβες σου. Απωθείς τον αέρα, κλοτσάς τα κομμάτια της ζωής σου (να δούμε στο τέλος τι θα σου μείνει) φεύγεις για τα ίδια μέρη. Χάνεσαι μέσα στους καπνούς. Τώρα κατεβαίνεις την ξύλινη σκάλα σαν κουτσός. Κοιτάς τα καινούργια σου παπούτσια και σκέπτεσαι τα χριστουγεννιάτικα διηγήματα του Παπαδιαμάντη. Σε υπακούν καλογυμνασμένοι πάνθηρες και πας όπου θέλεις. Φαντάσου να τρελαθούν, να πετάξουν τα τακούνια, τις σόλες, να σπάσουν τα κορδόνια, να τινάξουν τα νύχια τους και να σε πάνε μαζί με τ’ άλλα αγρίμια. Δε θα συμβεί τίποτα από όλα αυτά. Θα παλιώσουν σιγά σιγά με το πέλμα σου. Με την τριβή θα αναπτυχθεί μεγάλη αγάπη. Στο τέλος, θα τα πατήσεις στο πίσω μέρος και θα σέρνονται μαζί σου στο σπίτι.
Γιάννης Κοντός (1943-2015), Ανωνύμου μοναχού, εκδόσεις Κέδρος, 1985
~~..~~
