Σαπφώ - μτφρ. Ανθούλα Δανιήλ στην Αποικία
Τοιχογραφία της Σαπφώς στην Πομπηία (από τα έτη 55-79 μ.Χ. - βρέθηκε το 1760)

ΣΑΠΦΩ

[Επιλογές από την]
ΣΑΠΦΩ

(στην Τασούλα Καραγεωργίου)

Δέδυκε μεν α σελάννα και Πληιάδες
μέσαι δε νύκτες παρά δ’ έρχετ’ ώρα
έγω δε μόνα κατεύδω

αλγεσίδωρος μυθόπλοκος
Έρος δ’ ετίναξέ μοι φρένας
ως άνεμος κατ’ όρος δρύσιν εμπέτων

Και ποθήω και μάομαι
ουκ οίδ’ όττι θέω
δίχα μοι τα νοήματα κατ’ έμον στάλαχμον

Έρος έλθοντ’ εξ οράνω
πορφυρίαν περθέμενον χλάμυν

ως δε παίς πεδά
μάτερα πεπτερύγωμαι

Ποικιλόθρον’ αθανάτ, Αφροδίτα, παι Διός,
δολόπλοκε λίσσομαί σε μη μ’ άσαισι
μηδ’ ονίαισι δάμνα πότνια θύμον.

Έρος δ’ ηύτέ μ’ ο λυσιμέλης δόνει
γλυκύπικρον αμάχανον όρπετον

μήτε μοι μέλι μήτε μέλισσα

Κατθάνην δ’ ίμερός τις έχει με
και λωτίνοις δροσόεντας όχθοις
ίδην Αχερ

έμεθεν δ’ έχηισθα λάθαν,
ή τίνα μάλλον ανθρώπων έμεθεν φίληισθα;

~.~

ΣΑΠΦΩ 

Έδυσε η σελήνη κι οι Πλειάδες·
είναι μεσάνυχτα· περασμένη ώρα κι εγώ κοιμάμαι μόνη.
Ο Έρωτας που κερνάει καημούς, που παραμύθια λέει,
σαν άνεμος που όρμησε απ’ το βουνό στα δέντρα,
μου τίναξε τα μυαλά.

Ποθώ και καίγομαι και δεν ξέρω πού πάω.

Κόπηκε το μυαλό στα δυο,
κι ο πόνος μέσα μου στάλα τη στάλα στάζει.

Κι ήρθε ο Έρωτας ουρανοκατέβατος
ντυμένος με την κατακόκκινη χλαμύδα
και σαν παιδάκι τρόμαξα
και κρύφτηκα στην αγκαλιά της μάνας μου.

Στον στολισμένο σου το θρόνο, καθισμένη,
κόρη του Δία Αφροδίτη,
που ερωτοπαγίδες στήνεις,
προσπέφτω και παρακαλώ σε, μη,
όχι άλλες πίκρες και καημούς,
μη βασανίζεις άλλο την καρδιά μου,

γιατί ο Έρωτας μου έλυσε τα μέλη
αυτό το γλυκόπικρο ακαταμάχητο ερπετό…

Ούτε τη μέλισσα θέλω ούτε το μέλι…

Θέλω μόνο να πεθάνω
και να δω τις δροσερές, στολισμένες με λωτούς
όχθες του Αχέροντα.

[γιατί]

Με ξέχασες εμένανε ή κάποιαν άλλη αγαπάς
πιότερο από μένα…

~.~

(Απόδοση/διασκευή/σύνθεση: Ανθούλα Δανιήλ
Αθήνα 14.2.2018)

~~..~~

Η Ανθούλα Δανιήλ είναι διδάκτωρ φιλολογίας και κριτικός λογοτεχνίας.
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ