ΒΑΔΙΖΕΙ ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΑ ΚΛΕΙΣΤΑ ΤΟΥ ΒΛΕΦΑΡΑ
ΛΟΥΚΕΤΟ
Κουδούνια, ρόπτρα χτύπησαν διστακτικά
πόρτες ανοιγοκλείσαν
φωνές αλλόκοτες, εφιάλτες
Του παρελθόντος οι αυτόπτες μάρτυρες
γυμνοί με άχρηστα κλειδιά
πίσω από θολά τζάμια
Χαρταετοί πάνω απ’ την πόλη
οι πολυθρόνες, τα ψυγεία
τα κρεβάτια τους
Περασμένα μεσάνυχτα πιάνουν σειρά
σαν έμβρυα πλαγιάζουν
σε πολλαπλών αστέρων ξενοδοχεία*
(*στίχος ανώνυμου άστεγου)
~.~
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ
Μέσα στη ζέστη του μεσημεριού το τρελό
ζουζούνισμα των εντόμων
στη σκιά της χουρμαδιάς αποκοιμήθηκε
Κάτω απ’ τα κλειστά του βλέφαρα τώρα βαδίζει
ράθυμα πλάι στην όχθη τα χέρια στις τσέπες
η σχολική τσάντα βαριά στους ώμους
Παιδιά ανέμελα τον προσπερνούν
μια νεαρή γυναίκα ανάμεσά τους
–με άνθος λωτού στο χέρι–
αργά στρέφει το κεφάλι προς το μέρος του
μα στο φτερούγισμα των ματιών του
έχει ήδη χαθεί
«Ερωτευμένος ο Φαρίντ χα-χα ερωτευμένος»
Τινάζεται απότομα· ο τόπος γαλήνιος ανοιχτός
ο ήλιος δύει κάπου την έχει ξαναδεί
στην αγορά, εικόνα σε βιβλίο μήπως
τα μάτια της αρχαίος γρίφος
Γυναίκες φλυαρούν στην άκρη του νερού
καμιά δεν τη θυμίζει· ίσως…
η τοιχογραφία εκείνη στο μουσείο τότε
στη σχολική εκδρομή
«Ποιητής θα γίνει ο Φαρίντ χα-χα ποιητής»
Η μητέρα με τα πλυμένα ρούχα περιμένει
εκείνος σήμερα δε βιάζεται
του καλοκαιριού αεράκι –το ανεπαίσθητο–
τον σπρώχνει απαλά όπως
τα λευκά πανάκια στις φελούκες
Μια πεταλούδα αίφνης στέκεται
στο μπράτσο του
ακίνητος σαν άγαλμα –μην την τρομάξει–
χάνεται στην περιπλάνησή του
«Φαρίντ, γιε μου, πού είσαι;»
~.~
Από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή: Μουσικά πριόνια.
