ΧΕΙΜΩΝΑΣ & ΠΟΙΗΣΗ
Χειμωνιάτικα ποιήματα: «Η αθανασία της κάθε μέρας» του Αντώνη Φωστιέρη
Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΗΣ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑΣ
Όμως έχουμε τόση βιασύνη, κι ας συμβαίνουν όλα τόσο αργά
Ένα μυρμήγκι κουβαλάει τους σπόρους του χειμώνα που θα ’ρθεί
Γιατί πάντα προμηνύεται κάποιος χειμώνας, γιατί πάντα θαρρώ είναι χειμώνας
Γιατί κάθε γνωστή εποχή έχει κι αυτή τον άγνωστο χειμώνα της
Μ’ ένα χιόνι να πέφτει λεπτό, και κάτω απ’ τον πιο ανελέητο ήλιο
Με πάγους άλιωτους, σαν τους νεκρούς που αμάρτησαν
και μένει ανέπαφο στον λάκκο το κορμί τους
Γιατί όλοι μας είμαστε κάποιος νεκρός που αμάρτησε
και μένει ανέπαφο τη νύχτα το κορμί μας
Κάθε πρωί πετάει τα χώματα του ύπνου κι ανασταίνεται
Χτενίζεται προσεκτικά μπρος στη φωτογραφία του χτεσινού εκλιπόντος
Μ’ ένα χαμόγελο ενοχής
Κι ύστερα χώνεται αθόρυβα στο πλήθος
Γιατί ’ναι αμάρτημα να ζεις, να περιφέρεσαι με το κορμί σου ανέπαφο
Συντηρημένο μες στους παγετώνες
Αιώνες τώρα να σηκώνεσαι απ’ την κρύπτη σου
Λείψανο ισχνό ψελλίζοντας για λίγη αθανασία –
Γιατί ο καιρός δε βιάζεται, όλα συμβαίνουν τόσο αργά
Που ίσως κι εκείνο το μυρμήγκι στην αρχή του ποιήματος
Να κουβαλάει ακόμα σπόρους του χειμώνα
Και ο χειμώνας να μην πρόκειται να ’ρθεί.
Αντώνης Φωστιέρης, Το θα και το να του θανάτου, εκδόσεις Καστανιώτη, 1987
~~..~~
