ΕΚΤΑΚΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΚΑΙΡΟΥ
Προδημοσίευση από την ποιητική συλλογή Έκτακτο δελτίο καιρού του Κώστα Γ. Παπαγεωργίου, που πρόκειται να κυκλοφορήσει τέλη Μαΐου 2017 από τις εκδόσεις Μελάνι:
ΙΣΤ΄
[Τώρα και η μνήμη ενός ψαριού χωράει τις κινήσεις σου όλες
με αντικαθρέφτισμα ευλαβικής ακρίβειας ίσως που αν θέλω
γίνεται σταγόνας λυγμός και χώματος λάμψη τόσο ισχυρή
ώστε τίποτα πια να μην κυματίζει∙ με χλόη απάτητη κι όμως
τόσα ίχνη για εύκολα να μπορείς άμα θες ν’ ακολουθήσεις
την πορεία σου επιστρέφοντας κι εξάλλου αφού παντού ηχεί
τριγμός διαφάνειας και ορθώνεται χνούδι χαδιού και λύπη
ανεπίδοτη επιστρέφει και με χιόνι σκεπάζει τα βήματα του
νεκρού αδερφού ώστε πάλι ν’ αρχίσει του ασώτου η σεμνή
τελετή. Κρύβεσαι πίσω από γυάλινους θάμνους αφού τάισες
πρώτα με κίτρινα φύλλα ένα ολόκληρο φθινόπωρο∙ φωνή
ζυμωμένη από επίμονο βήχα επειδή του χειμώνα τζιτζίκια
έγδαραν μυστικά τον λαιμό σου με αλεξικέραυνο ήχο ίσα
ν’ ακούγεται άλαλο το αηδόνι με αποθέματα σκουριάς στο
απύθμενο γαλάζιο. Εκεί όπου κόκαλα συλλαβιστά μιμούνται
ανάστημα σώματος κι εκεί ακριβώς στων χειλιών το αθέατο
σούφρωμα κραυγή μου εσύ που απλώθηκες ποτιστική στους
καταπράσινους λόφους της ακοής.
Της ακοής σου οι λόφοι από κεριών σταξίματα επειδή δεν
βρέθηκαν οι κόρες του νεωκόρου να σε φροντίσουν κι έτσι
αχτένιστη έμοιαζες φυκιών σχεδίασμα πρόχειρο ή βροχής
τσαλακωμένη ορμή πέτρα σημαδεμένη από τον στόχο της
με την πορεία και η απόσταση μαζί να διαθλάται πριονωτά
πλην με πριόνισμα τόσο τρυφερό που ακόμη ακούγονται
πουλιά στης νύχτας τις πλαγιές να κελαηδούν μαύρα
ραγίσματα.]
~~..~~
ΚΑ΄
Ψίθυροι ακαλλιέργητοι και συρίγματα φιλιών αναρτημένων
κατά μήκος των λεωφόρων τ’ ουρανού όπου οι εξατμίσεις
εκβάλλουν γαλάζια αιωνιότητα και οι συνοικίες ονειρεύονται
μελλοντικούς πρωτοπλάστους με όλα τα σύνεργα της αμαρτίας
παρατημένα βιαστικά σε μέρος απροσάρμοστο στο φως κι όπου
ένα βάρος ίσκιου ανθεί νοερού μετάλλου ρινίσματα και χνούδι
απρόσβλητο στην αλλαγή των εποχών σαν μια παλάμη ολάνοιχτη
που αδιάντροπα επαιτεί και αδιαφορεί για όσους ποτέ δεν
καθρεφτίστηκαν γιατί απλούστατα δεν χώρεσαν ποτέ στο υπερούσιο
πλαίσιο μιας ματιάς εκτεθειμένοι στο κυμάτισμα του επάργυρου
γυαλιού παλιού καθρέφτη. Βέβαια οι κυλιόμενες αποστάσεις των
ποταμών είναι γνωστό ότι αντιστέκονται στη φαινομενική αδιαφορία
μιας όχθης προορισμένης για συνεχείς αποχωρισμούς κι εξάλλου
εγώ δεν είμαι παρά η αφανής προέκταση των αποστάσεων που
διάνυσα μαζί και η άγονη διασταύρωσή τους και το βουβό σημείο
συνάντησης αυτουργών ζωής που αμήχανα ορίζεται όπως όταν
αιφνίδια παγώνει η λίμνη του μαξιλαριού και το κεφάλι αγέρωχα
προτάσσει μέτωπο αρυτίδωτο ή νερό που μονίμως ακροβατεί
απλησίαστο από τη μια μορφή του στην άλλη. [Άγουρες μέρες
της παραφοράς γυμνές καμπύλες παρανάλωμα ηδονής πόσο
ανενδοίαστα γίνεστε απλές αρθρώσεις του καιρού και αδέξιες
κινήσεις του όρθρου.]
