Πρόσωπο γέρου και μάσκα
φωτο: Βασίλης Κολτούκης

ΠΟΙΗΣΗ ΖΗΜΙΑ ΚΑΙ ΤΡΑΥΜΑ

ΕΠΑΡΣΗ

Δεν έβγαζε ποτέ το καπέλο
με τους θυσάνους της έπαρσης
μήπως και ποτέ προδοθεί
το σχεδόν ανύπαρκτο στους ώμους
κεφάλι του με τη μύτη περίστροφο
με τα μάτια βάσεις επιθέσεων
κι ας ήξερε πως τα πιστόλια
δεν είναι παιχνίδια για τυφλά
όργανα της νεκρικής ησυχίας.

~.~

ΠΟΙΗΣΗ

Ποίηση πληγή της ψυχής.
Τραύμα. Ποτάμι. Άβυσσος.
Ποίηση ντροπή σάβανο φως.
Κατάρα. Ευχή. Ήλιος. Σκοτάδι.
Θάνατος. Ζωή.

Ακατάσχετη ροή της συνείδησης
στους δρόμους της πόλης
να την πατούν οι διερχόμενοι
να τσαλακώνουν την τιμή της
να την εκθέτουν στις προθήκες
έμποροι σοφοί
που ξέρουν από ζυγούς και τιμές
και διασφάλιση του κέρδους.

Κι από λέξεις που ξέρουν πολλά
κι από κανόνες παιχνιδιών
προσοδοφόρων
ποίηση ζημία
ποίηση τραύμα
παιχνίδι της ζωής και του θανάτου
αγωνία της ταχύτητας στις πίστες
των τύψεων και των φόβων
άστρο του χάους μυστικό
στον κλίβανο των λογισμών φυλακισμένο.

~.~

ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΒΥΘΟΣ

Τις αναμνήσεις σου τα θρύψαλα της σκέψης
το αίμα την ντροπή το αίμα
στ’ αμνιακού σκότους το τέλμα
τα στίγματα στο πρόσωπο
το αίμα την ντροπή στον καθρέφτη
την αγωνία των αλόγων ήλιου ναυαγού
σπινθήρες του μυαλού στην πέτρα της ανάγκης
θάλασσα της οργής κι εσύ κωφεύεις.

Νύχτα σπαρμένη πυρετούς στον μυστικό βυθό σου.

Θάλασσα της οργής κι εσύ κωφεύεις.
Λαμπρές προοπτικές. Σιωπή.
Τ’ άρρωστο χέρι. Ο νους. Θαλαμηπόλοι της ελπίδας.
Νιάτα στις στέγες δόξα της ζωής.
Τίποτα δεν είναι όπως το βλέπεις
ακόμη κι αν με νύχια πουλιού
σαρκοβόρου την ύπαρξη σκάβεις
όμως ποτέ τις κρυμμένες ουσίες.

Κι ούτε μπορείς να προβλέψεις
πότε μια πέτρα θα σκάσει
σαν ρόδι να γκρεμίσει τον κόσμο σου.

Να ’ν’ ο δρόμος σου γεμάτος με σπόρους
να μη σηκώνεις κεφάλι ποτέ.
Ποιος και γιατί τους πέταξε στον δρόμο σου;
Εσύ θα τους ακολουθείς
ακόμη κι αν τα ρόδια τραγουδούν την επανάσταση.
Κι ο άνεμος που θα τους αφανίσει πότε πια θα φυσήξει;

Ίσως σηκώσεις τότε το κεφάλι ψηλά
στ’ ουρανού τα βάθη να ριζώσουν ξανά
σπινθήρες της ζωής που βυθίστηκε
στ’ αμνιακού σκότους το τέλμα
γιε μου σκοτεινέ βυθισμένε
στο φως που ξεψυχά και μ’ αδειάζει
σαν πηγάδι στην άκρη της φρόνησης.

~~..~~

Ο Λεωνίδας Γαλάζης γεννήθηκε το 1962 στη Λευκωσία. Σπούδασε ελληνική φιλολογία στο Α.Π.Θ. και έκανε μεταπτυχιακό και διδακτορικό στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Εργάζεται ως επιθεωρητής φιλολογικών μαθημάτων στο Υπουργείο Παιδείας & Πολιτισμού της Κύπρου. Έχει εκδώσει εννέα ποιητικές συλλογές. Εμφανίστηκε στα γράμματα με τη συλλογή Ματωμένα κοράλλια (Λευκωσία, 1979). Για τη συλλογή του Ιατρική βεβαίωση (Λευκωσία, 1982) έλαβε το Κρατικό Βραβείο Κύπρου για Έργο Νέου Λογοτέχνη, για τη συλλογή Λοκριγκάνα (Αθήνα, εκδ. Γαβριηλίδης, 2010) το Κρατικό Βραβείο Ποίησης Κύπρου. Πρόσφατη συλλογή του: Ληξιπρόθεσμες επαγγελίες (εκδ. Φαρφουλάς, 2016). Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα ιταλικά και δημοσιευτεί σε συλλογικούς τόμους από τον Crescenzio Sangiglio. Επίσης, έχει εκδώσει τις μελέτες: Η προσωποποίηση στο ποιητικό έργο του Κώστα Μόντη (εκδ. Γαβριηλίδης, 2008), Κειμενικές διαθλάσεις (εκδ. Ιωλκός, 2012) και Ποιητική και ιδεολογία στο κυπριακό θέατρο (1869-1925) (Λευκωσία, 2012).  Από το 2013 είναι μέλος του ΔΣ της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου.
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ