ΘΑ 'ΡΘΟΥΝΕ ΜΕΡΕΣ ΟΜΟΡΦΕΣ
Θα ’ρθούνε μέρες όμορφες σαν τα παλιά, τα νιόπαντρα κορίτσια μας, τα πεθαμένα. Όπως αυτά του κόντε Σολωμού, όπως αυτά με τις ωραίες μουσελίνες στην Αστόρια. Στη μακριά τους κόμη με τους πλοκάμους – στεφάνια από σέλινο, στο στήθος τους – μία μεγάλη μαύρη πεταλούδα, και πώς τρέμει. Μετά, μπροστά στο τζάκι, o πιο τυφλός από το σόι μας, όλους τους κόμπους θα ιστορεί με τη σειρά, τους κόμπους που δεν λύνονται από χέρι.
Θα ’ρθούνε μέρες όμορφες, που θα φτωχύνουμε όλοι ανεξαιρέτως. Θα λιγνέψουμε, θα σωθούμε. Θα πούμε τον ήλιο ηλιάκο, την καρδιά καρδούλα και το ψωμί ψωμάκι – τόσο τρυφερή θα γίνει η ψυχή μας, τόσο βουνίσιος κρύσταλλος. Πρώτη φορά θα κοιταχτούμε δίχως έκπληξη, πρώτη φορά που θα συγχωρεθούμε από τον απέναντι καθρέφτη. Κάτι θα φτιάξουμε μαζί – μια πήλινη στάμνα ίσως, έναν ωραίο χαρταετό, ένα ή ταν ή επί τας.
Θα ’ρθούνε μέρες όμορφες, οπού θα πάρουν τα βουνά οι γιοι μας. Μπαρούτι εμείς θα χύνουμε σε μύλο, μαζί με γυναικόπαιδα. Πνοές μεγάθυμες θα μας γλείφουν τον αυχένα. Ψηλά, κάποιος αόρατος θα παίζει αυλό και θα μας αγαπάει. Την όψη σου θα κοιτάζουμε. Που με βία. Από την όψη θα σε γνωρίζουμε. Θα ’σαι βγαλμένη από κόκαλα ιερά.
~~..~~
