ΣΤΟ ΙΩΔΕΣ ΣΤΡΙΦΩΜΑ ΤΟΥ ΟΡΙΖΟΝΤΑ – ποιήματα του Παναγιώτη Αρβανίτη

LUNA NUEVA

Με λευκό χαρτί μεθώ
πίνοντας το σκοτάδι του
όπως το φως του ήλιου γλείφει τ’ αρχαία μάρμαρα
ρουφώντας με απληστία σχισμές και κοίλα.
Λέξεις αγέννητες αντιφεγγίζουν στις σελίδες
ηδονικά καθώς αναβοσβήνει
μες στα σεντόνια τ’ ουρανού
το κορμί της νέας σελήνης.
Mε λευκό χαρτί μεθώ
πίνοντας το σκοτάδι του
χορεύοντας νύχτα
στην αόρατη προκυμαία.

~.~

ΡΑΨΩΔΙΑ

Περπατούσα μόνος και σκυφτός
μια απ’ τις ελάχιστες κατηφόρες του Βερολίνου
ζωγραφίζοντας με τον ίσκιο μου
της πόλης το πολύχρωμο πεπρωμένο.
Ο δρόμος ήταν πλατύς κι είχε μια κλίση μικρή
σαν τον Αχέροντα ποταμό που όλο κατηφορίζει.
Ήταν καλοκαιριού απόβραδο και στο ιώδες στρίφωμα του ορίζοντα
είδα τον Φρανκ Ο’Χάρα ξαφνικά, αιμόφυρτο, από αμάξι χτυπημένο.
Έτρεξα τότε με δάκρυα στα μάτια να του εξηγήσω:
«Εγώ ήμουν ο οδηγός, εγώ!».
Δε μίλησε. Δεν είπε τίποτα. Μόνο χαμογελούσε
κι από το στόμα του έτρεχε αίμα. Πορτοκαλί.

~.~

ΤΟ ΕΤΟΣ 1984

Το έτος 1984 ο Φραντς Κάφκα
ήταν πλέον εξήντα χρόνια νεκρός.
Ο Βλαδίμηρος Λένιν επίσης
εξήντα χρόνια εκλιπών.
Ήθελα ακόμη ένα χρόνο να γεννηθώ
αλλά ήδη η ποίηση έβραζε μέσα μου.
Το τείχος θα έπεφτε σε πέντε χρόνια
η Άννα Αχμάτοβα ήταν δασκάλα σε χωριό μακρινό.
Κι η Ραΐσα, η σκυλίτσα μας, θα χανόταν τρία χρόνια μετά,
θα την πατούσε αυτοκίνητο στη Φλώρινα, κοντά στον Ζωολογικό.
Το έτος 1984 –λίγο πριν γεννηθώ–
έβραζε η ποίηση μέσα μου. Μελάτο αβγό.

~~..~~