ΜΕΣΑ ΣΑΣ ΒΛΕΠΩ ΧΩΜΑ
Πέτρος Στεργιόπουλος, «Ασύνδετο» και άλλα ποιήματα
(από ανέκδοτη συλλογή)
ΦΕΓΓΟΣ
Όπως δένουν τα χρώματα με τα δέντρα
οι μίσχοι των δακτύλων – φύλλα
σαν αναθήματα λειτουργικά
από το πλάτεμα της ύλης ως την ψυχή του ανέμου
Έτσι μαγεύω της καρδιάς μου τους παλμούς
στο σκόρπισμα του ορίζοντα – ψηλά
στις εκλάμψεις του ρέοντος και τελευταίου μου ποταμού.
~.~
ΤΟΠΟΣ
Μήτε η γη μου υπάρχει
Μήτε η γύρη του αθέλητα ωραίου
Ένα ολόκληρο, η αξία
Αριθμός άρρητος κι ανυπότακτος
Εναποθέτω στο χώμα
Τα χέρια, με χέρια σκάβοντας
Μύρο, λίγες μόνο σταγόνες
Καταγάλανου τοπίου
Είναι σα να σου λέω, λήθη
Μη σταματάς να υπάρχεις
~.~
ΑΣΥΝΔΕΤΟ
Με συνεπαίρνει ο γνώριμος κόσμος
Εν κόσμω – δεν παραλείπω τη σκέψη
πως γέμισα θέλγητρα· αναίτια.
Εκείνα όμως πάνω απ’ όλα
απαντώ
χλευάζοντας τους κύβους
που ερίφθησαν:
Μέσα σας βλέπω χώμα και νερό
Μάζα πυκνή· πλασμένη
από τον οίκτο των δακτύλων μου.
Εσάς εξουσιάζω
σφίγγοντας την παλάμη.
~.~
ΦΙΛΜ
Αν ζούσα μέσα στο πλήθος των κεριών
Το τέλος της οδύνης
Είμαι
Κέδρινος ήλιος από λέξεις και ήχους σιωπηρούς
Σε αγόρασαν πια, και σε πούλησαν
Τώρα το πλήθος των
Περιμένει
Το τέλος της ταινίας.
~~..~~
