Νέα γυναίκα στη στέγη σπιτιού με θέα σε ποτάμι και δρόμο

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

αυτός στο κέντρο
είμαι εγώ
πριν μου γιατρέψουν τις λέξεις
και ντραπώ

δε χαμογελώ, δε χρειάζεται
δε νιώθω προσιτός

προς το παρόν
παριστάνω αυτή
που στέλνει φιλάκια στο φακό
και ξαλαφρώνει το αντρικό τοπίο

κι εδώ
ψάχνω την ξαδέρφη μου
«Βάσω», λέω
«έλα να κάνουμε μια γκριμάτσα
–οτιδήποτε–
να χαλάσει η εικόνα»

δε με βλέπει
τακτοποιεί τα μαλλιά μου και ρουφάει την κοιλιά της

η φωτογραφία επαναλήφθηκε
διπλά και τριπλά
γιατί δυσφορούσα
και δε θα τελειώναμε
αν δε γινόμουν καλή

~.~

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

όλα είναι παράσταση
κι εγώ
χριστουγεννιάτικο δέντρο: με βάζουν στην πρίζα
κι εκβιάζουν τη λάμψη μου

«εμπρός λοιπόν είσαι το κέντρο μας
διασκέδασέ μας»

είμαι το χριστουγεννιάτικο δέντρο
που το βραχυκυκλώνει ο θυμός

«ηλίθιο δέντρο
πού είναι το αστέρι σου
τι μαζοχιστική αγάπη
για το σκοτάδι είναι αυτή
χαλάς τη γιορτή

θα μας τινάξεις όλους στον αέρα»

~.~

ΑΝ ΕΙΧΑ ΜΙΑ ΑΔΕΡΦΗ

αν είχα μια αδερφή
θα ήταν βλάσφημη
στο ποδόσφαιρο θα φώναζε πολύ
και στο γραφείο
στο κρεβάτι
όπου της επέβαλαν σιωπή

θα είχε σκουλαρίκι στον τράγο
τατουάζ σκορπιό στη θηλή
θα τίναζε από πάνω της
τα μάτια που την καίνε

θα διαβάζαμε ποίηση
τα βράδια θα καβαλούσαμε τη μηχανή
θα χορεύαμε ξελιγωμένες ως το πρωί
ως ν’ αρπάξει το σώμα μας
και να καούν τα μυαλά μας

όταν θα ήμασταν μαζί
θα είχε λόγο ο κόσμος
να φοβάται

~.~

ΡΕΒΑΝΣ

τώρα
τα βράδια
στα μπαρ
οι άντρες
σου στρώνουν τα κλειδιά τους
στον πάγκο
σε κερνάνε ποτό
και σε στενεύει ο εαυτός σου
σου δίνουν καπνό
και σε μπερδεύει το φόρεμα
σου ζητούν ραντεβού
κι εσύ θέλεις να βγεις ξανά στην αλάνα
όπου έτρεχες
ελεύθερη
κι έβαζες γκολ
–έκαιγε το βολέ σου–
κι έβγαζες τη φανέλα σου
κι έβριζες και φώναζες
πολύ
γιατί το ήξερες
πως υπήρχε τέλος

~.~

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΧΡΗΣΙΜΗ ΣΤΟ ΕΘΝΟΣ ΜΟΥ

δεν είμαι χρήσιμη
στο έθνος μου

δεν έχω παιδιά
να τα πάω στην παρέλαση
να τους μάθω ιστορία
και τον ύμνο
πώς προφέρονται οι λέξεις
«περηφάνια» «καθαρότητα»
«ήρωες»
«φυλή»

τα ωάριά μου
συντρίβονται στη λεκάνη
και σκορπίζουν

κι εκείνα
που μου γεννάει το μολύβι
–σωστά εξαμβλώματα–
έχουν εκπαιδευτεί από νωρίς
στην προδοσία

~~..~~

Η Βάγια Κάλφα γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη το 1984. Σπούδασε Ελληνική Φιλολογία στην Κομοτηνή και στο Μπέρμιγκχαμ. Κάνει το μεταπτυχιακό της στην Κύπρο στις Σπουδές Φύλου. Το 2012 εξέδωσε την ποιητική συλλογή Απλά πράγματα (εκδόσεις Γαβριηλίδης), για την οποία έλαβε το Βραβείο Γιάννης Βαρβέρης της Εταιρείας Συγγραφέων για πρωτοεμφανιζόμενο ποιητή και το Βραβείο Γ.Αθάνα της Ακαδημίας Αθηνών για νέο ποιητή. Η δεύτερη συλλογή της, με τίτλο Ληθόστρωτο, εκδόθηκε το 2013 από τις εκδόσεις Εκάτη.
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ