ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
Μάνια Μεζίτη, έξι ποιήματα
[and a happy new year]
ο νέος χρόνος
θα φέρει
στέρεα υλικά
απ’ τα ποτάμια των βουνών
ύλες φερτές
ως τις σχάρες των ομβρίων
τον υπόνομο
ξύλα και πέτρες
όπως ο χρόνος φέρνει
~.~
[ο θωμάς]
ο θωμάς ήταν
καλός άνθρωπος
είχε παιδί και
δεν φοβόταν
κάθε πρωί
έχτιζε ένα τείχος
νομίζοντας πως
θα νικήσει
~.~
[τίμημα]
η χήρα τα παιδιά της
δεν τα θήλαζε
ζητούσε ανταλλάγματα
να μη στερήσει στήθος
αγόραζες το γάλα της
βρέφος ακόμη
να πληρώνεις την ανάγκη
έτσι σε μάθαινε σιγά σιγά
ενδιάμεσα να ζεις
ούτε χωρίς ανθρώπους
ούτε μαζί μ’ αυτούς
~.~
[ύστερη επιλογή]
αν διάλεγα λοιπόν
για μένα όνομα
θα ήταν καρολίνα
όχι το προϊόν
που όλοι ξέρουμε
μα κούκλα μελαχρινή
από παλιά διαφήμιση
με τη μοναδική ικανότητα
τίποτε να μην της τελειώνει
~.~
[γυναίκα καμηλοπάρδαλη]
τα καλύτερά μου
φόρεσα για σένα
χτενίστηκα ομόρφυνα
ως και κρίκους στο λαιμό
σκέφτηκα πως ψηλώνοντας
θα ξεχωρίζω απ’ την αγέλη
~.~
[φθινόπωρο]
χρειάζομαι τα σύννεφα
με το πλατύ στέρνο
ακούμπησα κάποτε εκεί
αν λείψουν
μόνο με τη θάλασσα
δεν θα τα καταφέρω
~~..~~
