Συγκεκριμένα ποιήματα / Περισσεύει ένα πλοίο / Τα δευτερόλεπτα των ζωντανών στιγμών – 3 συλλογές

Ενημερωτικά: ΔΕίΓΜΑ ΓΡΑΦήΣ
από βιβλία στη θυρίδα μας 

Περιοδικό Αποικία
Τ.Θ. 66539
15610 Παπάγου

~~..~~

Τρεις ποιητικές συλλογές των εκδόσεων Γαβριηλίδης  

~.~

Ανδρέας Κεντζός (*1974), Συγκεκριμένα ποιήματα, εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2010

ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΥΜΠΟΣΙΟ

Τ’ αγαθά
την ώρα του μεσημεριού
συσσωρεύονται

Το μεσημέρι τρώμε αγαθά

Με βλέπεις
εκεί που τρώω
τρως κι εσύ

Τρώμε χωρίς να μιλάμε

~.~

ΠΟΙΟΣ ΤΟΠΟΣ

Είναι ένας τόπος μυστικός ο δικός μας
ο καλύτερος τόπος

Χωρίς λύκους
Πηγαίνεις άφοβα
και δεν γυρίζεις πίσω

Μένεις εκεί
γουρούνι

~.~

ΚΩΜΩΔΙΑ

Δάκρυα καλό μου
κοριτσάκι
γιατί;

Δεν έχασες το δρόμο

Έλα κάνε λίγο το νεκρό
κι ό,τι ζητάς
θα το ’χεις

~.~

ΧΑΡΑ (ΙΙ)     

Προσπάθησα για το Ποθούμενο
και απέτυχα
Κοιτάζω πίσω – μια γυναίκα με ακολουθεί πιστά
σαν το σκυλί
Μου λέει όχι σε όλα

~.~

Ανδρέας Κεντζός 
Συγκεκριμένα ποιήματα 
εκδ. Γαβριηλίδης, 2010
σελ. 56

~~..~~

Λένα Καλλέργη (*1978), Περισσεύει ένα πλοίο, εκδ. Γαβριηλίδης, 2016

Ο ΕΡΑΣΤΗΣ-ΨΑΡΙ   

Γλιστρούσε από τα χέρια μου
κι έπρεπε
να έχω μεγάλη τέχνη στην απόχη.

Όχι βαρύ καμάκι, θα πονέσει.
Όχι το αγκίστρι, θα ματώσουν
τα καλοδουλεμένα του βράγχια.

Κι ενώ ήταν ξένος και βουβός και κρύος
ασήμιζαν τα μάτια μου όταν τον κοιτούσα
κι όταν χανόταν στα βαθιά, πνιγόμουν
από τα φλιντισένια του κόκαλα.

«Αντίο» και «πρόσεχε, θα βρέξει»
σε ποια γλώσσα να πω.
Στεγνή ομηρία τα πόδια μου
στο χώμα ριζωμένα.
Από είδος σε είδος, δίχως μεταλλάξεις
θα περπατά η σιωπή.

Ίσως να συναντιόμαστε, καμιά φορά, στις όχθες.

~.~

ΛΕΠΤΑΙΣΘΗΣΙΑ

Τι μαύρος που είναι ο θάνατος.

Αν ήταν άσπρος, θα ήξερα να γράψω
πάνω του ξόρκια, «σ’ αγαπώ», «καλό ταξίδι».

Θα έτρεχα να του πλύνω τις πληγές
αν είχε κοκκινίσει.

Θα του έλεγα όλη την αλήθεια
αν ήταν μπλε.

Όμως
μαύρος!

Τουλάχιστον, πηγαίνει σε όλους.
Κι εμένα, τώρα που τον βλέπω από κοντά,
με κολακεύει.

~.~

Ο ΞΕΝΟΣ

Με δέχτηκαν αργά στην ενδοχώρα.

Με όρους νησιού
χωρίς γέφυρες
με άδεια που εκκρεμεί
για ν’ αναπτύξω τους δικούς μου πληθυσμούς
τοτέμ, φυλές, προγόνους,
να ασκήσω το δικαίωμα του τόπου
να γίνω πατρίδα.

Για λόγους ταραχής, και για τις εντυπώσεις,
με είπαν ηφαίστειο.
Κάθε στεγνό χωράφι χρειάζεται
την ελπίδα της λάβας.

Θέλουν να κάψω τους παλιούς θεούς
να σβήσω τους νόμους.
Εγώ, μου λένε, δεν θα κινδυνεύσω.
Με προστατεύει το νερό που με κυκκλώνει.

Όμως ξεχνούν.
Ήρθα για τη σοδειά.
Δεν σιγοκαίνε όλες οι αυτονομίες.
Δεν θέλει κάθε ανταρσία να εκραγεί
μέχρι επανάστασης.

~.~

Λένα Καλλέργη  
Περισσεύει ένα πλοίο  
εκδ. Γαβριηλίδης, 2016
σελ. 56

~~..~~

Έλενα Πολυγένη (*1979), Τα δευτερόλεπτα των ζωντανών στιγμών, εκδ. Γαβριηλίδης, 2017

ΚΥΝΗΓΟΙ 

Η γη
σε θολωτά τοιχώματα
κρύβει το φεγγάρι·

τα χέρια τους χλωμά
παραμερίζουν άηχα
φύλλα του δάσους·

ησυχία· τα κλαδιά
με κοιτάζουν
χωρίς ανάσα.

~.~

ΣΚΟΝΗ 

Και οι εικόνες
και οι φωνές

σύνορα σχεδιάζουν
ανάμεσα στα χέρια.

Μακριά τώρα, μακριά
περνώντας από τη μεριά
των σφραγισμένων τοίχων.

Πόσο πολύ
διψάει το βλέμμα
συνωστίζοντας την
έρημο.

Απλώνεται νύχτα
μέσα στα φύλλα
που κάποτε ζητούσα να
με χαϊδέψουν.

Άνοιγα το παράθυρο
χαιρετούσα

τα δάχτυλά μου ήταν σκόνη
που σάλευε ανεξήγητα.

~.~

ΣΟΝΕΤΟ ΠΑΡΑΤΕΤΑΜΕΝΗΣ ΑΚΙΝΗΣΙΑΣ

Όταν αφήνεται στο πάτωμα να πέσει
η ταραχή μου, με μορφή αντικειμένου,
κοιτάζω πάντα με τα μάτια του χαμένου
που χρόνια στέκεται ψυχρός στην ίδια θέση.

Όταν η πόρτα είναι κλειστή, δε μου αρέσει
να την ανοίγω· βάρος ξένου
χεριού, στα δάχτυλά μου φορεμένου
οριστικά μου ’χει τη θέληση αφαιρέσει.

Όταν η μύγα μ’ ενοχλεί, δεν τη σκοτώνω.
Όταν φωνές με προσκαλούν – δε συμμετέχω.
Όταν τηλέφωνο χτυπά, δεν το σηκώνω·

την απραξία στις εκφάνσεις της διατρέχω
και μες στην πλήξη της αδράνειας που κατέχω
μένει το σώμα μου μετέωρο και μόνο.

~.~

Έλενα Πολυγένη  
Τα δευτερόλεπτα των ζωντανών στιγμών  
εκδ. Γαβριηλίδης, 2017
σελ. 64

~~..~~