ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΑΥΤΟ ΘΕΛΕΙ ΣΙΩΠΗ
COMMENT S’EN DÉBARRASSER[1]
Μην κάνεις θόρυβο,
σσσσς…
Μη μιλάς.
Το κρεβάτι αυτό θέλει σιωπή
σιωπή
και
εκπνοές.
Μην ανάψεις το φως
μήτε, όχι,
μήτε
το
πορτατίφ.
Το κρεβάτι αυτό θέλει σκοτάδι
σκοτάδι
και
πηχτό.
Όχι
προπάντων
όχι εσώ-
ρουχα.
Tο κρεβάτι αυτό θέλει σώμα
σώμα
και
κενό.
Έτσι, με νεκρωμένες εντυπώσεις
να γίνουμε αυτό το ακαθόριστο
π ο υ δ ι α σ τ έ λ λ ε τ α ι σ τ ο χ ώ ρ ο
κ α ι π ο υ ό σ ο κ ι α ν θ έ λ ο υ μ ε
δ ε ν θ α τ ο ξ ε φ ο ρ τ ω θ ο ύ μ ε .
~.~
ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΣΕΙΣ ΔΟΥΛΕΥΕΤΕ
Στο τραπέζι μού αφήνεις το μεσημεριανό
ένα πιάτο που έχει για καπάκι ένα άλλο πιάτο
περισσότερο βαθύ
έχεις φύγει όταν εγώ γυρίζω
κι όταν σχολώ νωρίτερα
το πιάτο είναι ιδρωμένο ακόμη
και ζεστό.
Τρώω μόνος και μπορώ να σε βλέπω
να τρως μόνη στη διπλανή καρέκλα
πιο νωρίς·
…δυσκολεύομαι να καταπιώ…
Διακρίνω τα ψίχουλα στο καρό
καθώς έτρωγες βιαστικά
–σίγουρα με τα μαλλιά μαζεμένα–
και στην τσέπη λογαριάζω τα ψιχία
που με αναγκάζουνε
να τρώω
μοναχός.
Και λένε ύστερα οι φίλοι:
Τυχεροί,
εσείς δουλεύετε κι οι δυο!
~.~
ΠΡΟΜΝΗΣΙΑ
Τα αστέρια δεν είχανε καμία σημασία το
βράδυ
απλώς
το βράδυ.
Χορεύαμε, πίναμε, ήμασταν
μαζί
πολύ μαζί.
Πού;
Πότε;
Είναι φορές που νομίζεις
ότι έχεις ξαναζήσει την ίδια στιγμή
δύο ή τρεις ή δέκα φορές
έχεις ξαναζήσει
και πάντα
τα αστέρια δεν είχαν σημασία
μόνο στο τέλος
στο τέλος
σ’ ένα φιλάκι
¨ όλη
¨ η οδύνη του απείρου.
~~..~~
[1] Σ.τ.Σ. Πώς να απαλλαγείτε/να το ξεφορτωθείτε.
