ΟΤΑΝ ΦΥΣΑΕΙ ΝΟΤΙΑΣ (Ισαάκιος Ρένεσης)
ΙΣΑΑΚΙΟΣ ΡΕΝΕΣΗΣ
Όταν φυσάει νοτιάς καθόλου μην πηγαίνεις
Για κυνήγι.
Ο λαγός προτιμά τ’ ανοιχτά εδάφη –
Ανάμεσα σε βαθιές ρεματιές, στις δύσκολες πέτρινες ράχες,
Εκεί που κάποτε ήταν γη πανέμορφη
Τώρα ξεφύτρωσε κρανίου τόπος.
Δεν υπάρχει τίποτα να θαυμάσεις, παρά μονάχα η στάχτη.
Εκείνη τη μέρα είχε πριν λίγο βρέξει, όταν ξεκίνησα για τα καμένα
Αυτά βουνά με το ιταλικό μου μονόκαννο κρεμασμένο στην πλάτη.
Οικογενειακό κειμήλιο από πάππου προς πάππου.
Τα πορσελέν ξεχύθηκαν στα ξερά πουρνάρια, σε τόπους δύσκολους.
Πάνω στο νοτισμένο χώμα, σβήνουν σιγά σιγά τα ίχνη
Κι ο λαγός μένει καλά κρυμμένος στο γιατάκι του.
Έμεινα πιστός στο καρτέρι μου.
Πέρασε αρκετή ώρα, ώσπου ο ήλιος άρχισε να κοκκινίζει
Όταν ξαφνικά μια σκιά φάνηκε στο μισοσκόταδο.
Τα γαβγίσματα σταμάτησαν. Ένα λεπτό ουρλιαχτό ακούστηκε από μακριά.
Φοβήθηκα. Σήκωσα το μονόκαννο…
Τα σκάγια στράβωσαν. Δεν πρόλαβα.
Πόνο δεν ένιωσα,
Παρά μονάχα αισθάνθηκα αμυδρά στο πρόσωπό μου
Στερνό φιλί τα χνότα απ’ την ανάσα του Αγνώστου.
~.~
Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή: Ονόματα
