ΚΥΨΕΛΕΣ (I)
Από την ποιητική συλλογή εν προόδω: Κυψέλες
ΤΟΠΟΙ ΧΩΡΙΣ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ Ι
Έφυγα από εκείνους τους τόπους
ψάχνοντας μια πιο πολιτισμένη εξορία.
Εγκατέλειψα ανθρώπους που μίσησα.
Με εγκατέλειψαν αισθήματα που ’θελαν να ζήσουν
μια δική τους ζωή.
Χθες με συνάντησες στον δρόμο και δεν με γνώρισα.
Κι όμως ήμουν σίγουρος πως ήσουν εσύ.
Σκέφτομαι πως τα αισθήματα των ταπεινών
πολλαπλασιάζονται μα εύκολα ξεχνούν.
Δεν σε ξέχασα. Σε θυμάμαι σαν πόλη.
Τόπος μυθικός. Εδώ, αν ρίξεις ένα κέρμα
λένε πως αγοράζεις ένα κομμάτι άνοιξης.
Αν ρίξεις δυο, ξεκινά επανάσταση.
Εδώ τα πάντα είναι αριθμοί.
Έμποροι πουλάνε σε εμπόρους ανθρώπινες ψυχές.
Παιδεία. Όπιο. Εποχές. Αγάπη.
Προσπέρασες γρήγορα για να μην σε εντοπίσει.
Μέσα στο δάσος της πόλης φάνηκε κάποτε ο ήλιος
που έμοιαζε με έγκαυμα. Ύστερα έμαθα πως μέλισσες
τον πέρασαν για λουλούδι. Με χιλιάδες τσιμπήματα έσβησαν το φως του.
Έκτοτε, από τη μια άκρη της γης στην άλλη
ένα σκοτεινό μονοπάτι ξαναμοιράζει το χωράφι
χαρτογραφώντας το με σφαίρες.
Αν σε συναντήσω ξανά, θα είμαι σκοτωμένος.
Μη φοβηθείς κι εγκαταλείψεις. Συνέχισε ν’ αναζητάς τις εξορίες.
Συχνά είναι θαμμένες στο μεσοδιάστημα των εποχών.
Όσες φορές τις αναζήτησα, δεν πρόλαβα. Αλλάζουν γρήγορα οι καιροί.
Τα κόκαλά μου πονάνε και είμαι ακόμα νέος.
Προσπαθώ να πω, μα δεν ξέρω ποια γλώσσα να μιλήσω
για να μη με πούνε ξένο.
Ο τόπος εδώ είναι βάρβαρος. Και ο δίπλα.
Και ο παρακείμενος. Έτσι λοιπόν πορεύομαι.
Συνεχώς σε κίνηση, κυνηγώντας το έρεβος των τόπων.
Συχνά πέφτω σε σύρματα. Ηλεκτρίζομαι τις νύχτες
σκοντάφτοντας σε πτώματα που αρνούνται να πεθάνουν.
Σέρνονται κάτω απ’ το πλέγμα. Κι εγώ μαζί τους.
Παράθυρο που ανοίγεται στην πυρωμένη ομίχλη.
Μια χώρα είναι αυτό που δεν εκφράζεται.
Μια νέα χώρα είναι πληγές που αγωνίζονται
για χώρο στο χώμα.
~~..~~
