ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΠΟΙΗΤΕΣ ΣΤΟ ΦΙΛΙΟΝ
Μικρό δείγμα από τα ποιήματα
που ακούστηκαν στο καφέ «Φίλιον»
τη Δευτέρα, 15 Μαΐου 2017,
στην ποιητική εκδήλωση
τεσσάρων ποιητών της γενιάς του ’70.
Γιώργος Βέης (*1955)
ΝΑΥΠΛΙΟ
Τι είναι αυτό το βοριαδάκι; Του άλικου
εγγύηση; Ένας αναγραμματισμός του πλούτου;
Λειχήνες τάπητες ως τα έσχατα μας προβλέπουν
ούτε ένα βήμα πιο πίσω, έκστασης τάματα
στο όνομα αυτού του σφηκιάρη
η επιδέξια δύναμη, της θέλησης κάστρο
το αγριόμελο περιμένει ψηλά πάντα στα
κλαδιά της μουριάς των πεύκων κρυμμένη η αλήθεια
λήθη του κόσμου του θεού μνήμη, του θεού λήθη
του κόσμου μνήμη, ναι, ως εκεί που το μάτι φτάνει,
Σαίρεν, κείμενο ανοιχτό βιβλίο απόγειο
της φύσης, μπαινοβγαίνουμε στους καιρούς παράγραφοι
ως κρίματα, ως κύτταρα ποτισμένα με όναρ
χρεωμένοι τα τοπία των λυγμών, φιλάγρυπνοι.
(Από τη συλλογή: Για ένα πιάτο χόρτα, εκδ. Ύψιλον, 2016)
***.***
Γιώργος Μαρκόπουλος (*1951)
ΕΝΑ ΚΑΠΟΙΟ ΣΤΕΙΛΕ ΜΟΥ ΣΗΜΑ
Με τ’ όνομα σου να σε φωνάζω πια δεν μπορώ.
Πλην όμως ένα κάποιο στείλε μου σήμα.
Διότι είμαι μόνος
σαν τον καπνό μετά το φονικό στην κάννη του πιστολιού
και σαν την αγριοσυκιά
που φύτρωσε ξάφνου μες στη μαυρίλα της πυρκαγιάς.
Όπως το κουταλάκι της μετάληψης
αποβραδίς στο στόμα του πρωινού μελλοθανάτου
και όπως μια βαλανιδιά σε χώρο εκτέλεσης,
είμαι μόνος και σε περιμένω.
Με τις αισθήσεις μου τεντωμένες
όπως οι γάτες στο προσκλητήριο του ταβερνιάρη.
Με ένα μάτι που το οπτικό του νεύρο
είναι ο ουρανός ο ίδιος σε μικροσκόπιο
και με ένα αυτί που το τύμπανό του
δεν είναι παρά τσιγγάνων αντίσκηνο.
Με λέξεις που σκορπίζονται πανικόβλητες
όπως τα κατσίκια στην ξαφνική θέα του τραίνου,
καθώς και με μια ψυχή σκοτεινή που όμως βλέπει πολλά
όπως το ένα, κλεισμένο στο φακό, μάτι των ρολογάδων,
είμαι μόνος.
Είμαι μόνος και σε περιμένω.
(Από τη συλλογή: Κρυφός κυνηγός, εκδ. Κέδρος, 2010)
***.***
Νίκος Μοσχοβάκος (*1946)
ΦΤΗΝΑ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑ
Φτηνά ξενοδοχεία λίγης ώρας
πολυκαιρισμένα φθαρμένα σεντόνια
χαλασμένα πατζούρια που τρίζουν
«Σεσίλ» «Ωραία Ελλάς» «Παρνασσός»
παμπάλαιες ξεθωριασμένες πινακίδες
στην οδό Αθηνάς
στην Εγνατία κοντά στο Βαρδάρη
στο Σκαραμαγκά πλάι στην Ιερά Οδό
δέχονται πρόσκαιρους
ή πληρωμένους έρωτες
κρατώντας τα μυστικά
σε κρύα σιωπηλά κρεβάτια.
Των αυτοκινήτων η βουή
το ψιχάλισμα της βροχής
πάνω στα θαμπά τζάμια
άλλοτε της λιακάδας η αίγλη
συνοδεύουν ακατάπαυστα
ενοχές και παροδικές απολαύσεις
που έχουν ταυτότητα
μόνο της αμφιβολίας την πίκρα
καθώς σέρνεται αδίστακτη σαρανταποδαρούσα
στης μοναξιάς την υγρασία.
«Σεσίλ» «Ωραία Ελλάς» «Παρνασσός»
παμπάλαιες μισοσβησμένες πινακίδες
φτηνών ξενοδοχείων λίγης ώρας
μ’ ένα μελαγχολικό μειδίαμα
παρακολουθούν σαρκαστικά
τ’ οδυνηρό πέρασμα του χρόνου.
(Από τη συλλογή: Απριλίου ξανθίσματα, εκδ. Μελάνι, 2016)
***.***
Κώστας Γ. Παπαγεωργίου (*1945)
ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΚΟΥΜΠΙ
Στην πόρτα στέκομαι άναυδος σαν έτοιμος να βγω και
πράγματι έτσι θα έβγαινα μα στέκομαι σαν άναυδος
και ακίνητος. Γιατί ’ναι η μάνα μου σκυμμένη εμπρός
μου εκεί ράβοντας στο κατάλευκο πουκάμισό μου που
φοράω ένα κουμπί προσεχτικά μη με πληγώσει όπως
κρατάει σε απόσταση ελάχιστη απ’ το στήθος μου το
ρούχο. Αλλά είναι μαύρο το κουμπί κι αυτή το ράβει
τόσο φυσικά μπορεί επειδή δεν πρόσεξε το χρώμα του
το αταίριαστο με το λευκό και ράβοντας σκυμμένη εμ-
πρός μου εκεί χωρίς να με κοιτάξει με ρωτάει «ποιον
ράβω εδώ;» – δυο τρεις φορές. Όμως γιατί δεν απαντώ
ξαναρωτάει μόλις υψώνοντας το βλέμμα της μηχανικά
κατά το πρόσωπό μου μια στιγμή «ποιον ράβω εδώ;»
χωρίς ωστόσο πάλι να με δει καθόλου οπότε εγώ με
λύπη αλλά μεγάλη ίσως γιατί λυπόμουν κιόλας για το
χρώμα του κουμπιού –το μαύρο αυτό– της λέω «έναν
νεκρό». «Έναν νεκρό» της ξαναλέω με βούρκωμα στα
μάτια όπως την έβλεπα σκυμμένη εμπρός μου εκεί να
ράβει κι αυτή κλαίγοντας «μην ξαναπείς νεκρός» όλο
έλεγε και με παρακαλούσε.
(Από τη συλλογή: Το μαύρο κουμπί, εκδ. Κέδρος, 2006)
~~..~~
