ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΗ ΧΡΟΝΟΥ
ΦΛΟΚΑΤΗ
Πώς να ξεχάσω τα φωτάκια
Πάνω στη λίμνη;
Τα τζάμια μπροστά της
Την ξυλόσομπα;
Φλοκάτη-φλοκάτη το βήμα σου;
Το σώμα σου που έμοιαζε
Να κινείται με αόρατες κλωστές
Σε χαμηλό ταβάνι;
Είσαι εσύ η μαριονέτα;
Ή
Είμαι εγώ η πρωταγωνίστρια
Που βάζεις πάντα σ’ ένα σκηνικό
–Καλοστημένο δε λέω–
Χωρίς θίασο, χωρίς σενάριο,
Χωρίς τέλος;
~.~
ΑΠΟΗΧΟΣ
Ακούω να μ’ αγαπάς σαν πέτρα που μόλις
Ξεσκάλισες από την άκρη μιας γης
Κι άλλοτε να με διώχνεις χέρι χέρι
Με δυο τρία φυλλώματα λουλουδιών
Που πάνω τους διάβαζες, λες, τη μοίρα
Ήξερες να την επιβεβαιώνεις
Με λιγοστές λανθασμένες προφητείες
των καταραμένων αγίων μας,
γίναμε, λες, ο απόηχος
του λίγου ανέμου
~.~
Άτιτλο
Όταν έρχεσαι με την εικόνα σου
Πίσω απ’ το δέρμα
Σου γνέφω χορευτικά
Κανείς δε γλιτώνει απ’ τον εαυτό του
Άγγιξε
Υπάρχει στο βλέμμα ένας πιθανός
Απίθανος ήλιος
~.~
Ο ΠΟΘΟΣ
Η λογική μιμείται τη φαντασία
στα πασαλείμματα
της πραγματικότητας
Κι εσύ μου λες
Ρεαλισμός!
Ρεαλισμός!
Ποιο όνειρο να κατεβάσω
κι άλλο στο πάτωμα;
Δεν είδες ποτέ να περνάει ο πόθος
γρήγορα
σαν λεωφορείο;
~.~
ΤΑΜΠΕΛΕΣ
Νομίζεις ότι εκεί που θες να πας
Θα γράφει σε κάποια ταμπέλα
Στο βάθος κήπος;
Γελιέσαι
Ο σκύλος δαγκώνει, γράφει,
Προσοχή
Εισέρχεστε με δική σας ευθύνη
~.~
Άτιτλο
Απαλή η αίσθηση του χεριού
Πάνω στο κύμα
Μιας φτέρης
——————————————————
Σιωπηλά θα κουράσουν
Τον χρόνο
Μέχρι να συναντήσουν ο ένας τον άλλον
——————————————————
~.~
ΥΠΕΡΗΠΕΙΡΟΣ ΡΟΔΙΝΙΑ
Δε θέλησαν ποτέ τα κύτταρα
Να αγαπηθούν μεταξύ τους
Ούτε να παύσουν την ανυπαρξία
Επινόησαν λοιπόν τη φθίση
Και την πλήρη κάλυψη
Με παγωμένο νερό Περίεργο
Πώς το διάφανο γίνεται λευκό
Σχεδόν μάρμαρο
Δε θέλησαν ποτέ τα κύτταρα
Να αγαπηθούν μεταξύ τους
Ούτε να παύσουν την ανυπαρξία
Επινόησαν λοιπόν τη φθίση
Και την πλήρη κάλυψη
Με παγωμένο νερό Περίεργο
Πώς το διάφανο γίνεται λευκό
Σχεδόν μάρμαρο
~.~
Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή: Μετατόπιση χρόνου
~~..~~
