Γάτα κυνηγάει περιστέρι

ΧΕΙΜΩΝΑΣ & ΠΟΙΗΣΗ

Χειμωνιάτικα ποιήματα: Έξι ποιήματα του Τάσου Λειβαδίτη

Από τη συλλογή Ο διάβολος με το κηροπήγιο, Β΄

[…]
στο αμαξοστάσιο κοιμόντουσαν οι πρόσφυγες, φωνές ψιθυριστές, δεν άκουγες, αλλά μάντευες πως ερχόταν χειμώνας
κι οι γερασμένοι ποντικοί σε κοίταζαν, χωρίς να φεύγουν, αμήχανοι ποιο τέλος να διαλέξουν,
η μητέρα, μάλιστα, ξαφνιάστηκε που με είδε κάτω απ’ το τραπέζι, «μητέρα, ψάχνω για το σπίτι», της λέω, «καλά, μου λέει, βάλ’ το πάνω στον κομό κι εγώ θα το προσέχω»
[…]

Τάσος Λειβαδίτης (1922-1988), Ο διάβολος με το κηροπήγιο, εκδόσεις Κέδρος, 1975

~.~

Αναμονή 

Ήταν ένας νέος ωχρός, καθόταν στο πεζοδρόμιο, χειμώνας,
κρύωνε. «Τι περιμένεις;» του λέω. «Τον άλλον αιώνα», μου λέει.
Και χιόνιζε ήσυχα ήσυχα, όπως πάνω από έναν τάφο.

Τάσος Λειβαδίτης, Ο τυφλός με τον λύχνο, εκδόσεις Κέδρος, 1983

~.~

Από το «Ταξίδι χωρίς τέλος»

[…]
Το ρολόι χτύπησε τρεις. Ύστερα τέσσερις. Πόσοι αιώνες πέρασαν. Τα τζάμια θολά. Χειμώνας. Όμως εγώ ανοίγω το παράθυρο για να δούνε όλοι ότι δεν έχουμε καιρό – είναι η ώρα του λυκόφωτος που όσο βραδιάζει ο ουρανός γίνεται πιο εξομολογητικός και τα παιδιά τρέχουν στο δρόμο σαν να εκδικούνται την ακινησία των νεκρών. Και μόνο το ανεξήγητο είναι ίσως μια κάποια απόδειξη ότι υπήρξαμε.
[…]

Τάσος Λειβαδίτης, Βιολέτες για μια εποχή, εκδ. Κέδρος, 1985

~.~

Από το «Ένοικοι της ματαιότητας»

[…]
Θυμάσαι, Άννα, που έπλεκες τα χειμωνιάτικα βράδια και κάθε τόσο σήκωνες τα μάτια και με κοίταζες
σα να μ’ αποχαιρετούσες; Πού θα πήγαινες;
Όπου κι αν πάμε τώρα, Άννα, δεν προλαβαίνουμε.
Έφυγε ο καιρός!
[…]

~.~

Από το «Απογευματινό τσάι»

[…]
«Μια μέρα θα ξαναγυρίσουμε, είχε πει ο Φίλιππος, αλλά θα ’ναι αργά» και σκέφτηκα τα φαντάσματα
που εμφανίζονται όταν όλα έχουν τελειώσει (κι ίσως για να κρύψουν ακριβώς αυτό).
Αλλά τώρα χειμώνιασε, ας κατεβούμε στον κήπο κι ας θάψουμε τα παλιά χειρόγραφα.
Και κάποτε θα τρομάξεις
όταν καταλάβεις ποιος είσαι.
[…]

~.~

Από το «Ιστορίες για το χειμώνα»

[…]
Αλλά ας αφήσουμε τις ελπίδες μας γι’ αύριο κι ας κοιτάξουμε πίσω απ’ τον καναπέ, εκεί που συμβαίνουν τα μεγάλα γεγονότα
όπως τα πρώτα μας δάκρυα – κι αργότερα έπρεπε να υποφέρω για να κρύβω τη μεγάλη αποστολή μου
ώσπου στο τέλος αγάπησα κι αυτό το ωραίο δέντρο στον κήπο
έτσι δεν ξέχασα ποτέ πως κάποιος πολύ σοβαρός λόγος με είχε φέρει στη γη
ενώ στο βάθος κάθε νύχτας μου υπάρχει ένα μυστικό που φοβάμαι να το ανακαλύψω. Υπερβολές, θα πείτε. Όμως γι’ αυτό θα ’χουμε ιστορίες για όλο το χειμώνα.
[…]

Τάσος Λειβαδίτης (1922-1988), Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα, εκδ. Κέδρος, 1987

~~..~~

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ