ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ & ΠΟΙΗΣΗ
Χριστουγεννιάτικα ποιήματα (13): «Γενέθλια»
ΓΕΝΕΘΛΙΑ
Η μέρα που γεννήθηκες
αναπαρίσταται, Θεάνθρωπέ μου
κάποιο άστρο
θαμπό από το άθεον όζον
σε ψάχνει
οι μάγοι δε θυμούνται
αν γέρασαν ή έχουν πεθάνει
τα ξυλιασμένα δάχτυλα του θαύματος
ρωτούν πού είναι η φάτνη
κι εγώ εκεί σκυμμένη
μες στο προσκύνημα της αναζήτησής σου
σε μια συμμετοχή απαρατήρητη
μοναχική
δεν το αρνούμαι νιώθω να διαπερνά
και του δικού μου σώματος
την ξυλιασμένη δυσπιστία
η σεβαστή, ασύλληπτη του θαύματος
θερμαντική ανάγκη
κι έτσι που αναλιώνω
υπολογίζω πάλι
σύμφωνα με το έτος της γέννησής σου
πόσο νέος ήταν τότε τι ωραίος
ο σταυρός σου
τι πειθαρχημένα ερωτικός
πόσο απαγορευμένα αγαπώμενος
αγριεύω κρυφοκοιτάζοντας
πώς είχε γαντζωθεί στα σπλάχνα σου
θρηνώντας η απόλαυση
και συ πώς την απόδιωχνες
κλοτσώντας τα μαλλιά της
μακριά από των ποδιών σου
την καρδιά
απάντησέ μου
πες μου τι αισθανόταν η αλήθεια σου
πριν και μετά τη Σταύρωσή σου
μεταμελήθηκε που έδιωξε
απ’ το Ναό του Πατρός σου
εκείνη την πανέμορφη εμπόρισσα
ερωτικής σωτήριας για σένανε λατρείας;
Κική Δημουλά (γεν. 1931 στην Αθήνα), Τα εύρετρα, εκδόσεις Ίκαρος, 2010
~~..~~
