Σύννεφα με δυνατό φως - ήλιος
φωτο: Αλέξιος Μάινας

Ο ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Ὕμνος τῆς Ἀγάπης
Αποστόλου Παύλου, Πρὸς Κορινθίους Α’ (ιγ´ 1-13) 

Απόδοση στη Νέα Ελληνική: Κώστας Καβανόζης

 

Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι. καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσομαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι.

Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.

 

ἡ άγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει· εἴτε δὲ προφητεῖαι, καταργηθήσονται· εἴτε γλῶσσαι, παύσονται· εἴτε γνῶσις καταργηθήσεται. ἐκ μέρους δὲ γινώσκομεν καὶ ἐκ μέρους προφητεύομεν· ὅταν δὲ ἔλθη τὸ τέλειον, τότε τὸ ἐκ μέρους καταργηθήσεται. ὅτε ἤμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐλάλουν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν, ὡς νήπιος ἐλογιζόμην· ὅτε δὲ γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου. βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι᾿ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον· ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ έπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην.

νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ άγάπη.

Κι αν κάθε γλώσσα ανθρώπου ή αγγέλου μιλάω αλλά αγάπη δεν έχω, σαν τον χαλκό τον κούφιο αντηχώ και σαν το κύμβαλο κρότους βγάζω. Κι αν προφήτης είμαι δεινός και τα μυστήρια και της γνώσης τα μυστικά απ’ τη αρχή μέχρι το τέλος γνωρίζω, κι αν με την πίστη μου βουνά μετακινώ, αλλά αγάπη δεν έχω, ένα τίποτα είμαι. Κι αν όλα μου τα υπάρχοντα ψωμί τα κάνω για τους φτωχούς, κι αν το παραδώσω το σώμα μου και καώ, αλλά αγάπη δεν έχω, κανένα το όφελος.

Η αγάπη συγχωρεί, προσφέρει, η αγάπη δεν ζηλεύει, η αγάπη δεν μεγαλοπιάνεται, δεν καυχιέται, δεν κάνει τίποτε άσχημο, τίποτε δικό της δεν λογαριάζει, δεν θυμώνει, δεν θέλει το κακό, με το άδικο δεν χαίρεται, χαίρεται με το αληθινό∙ όλα τα αγκαλιάζει, όλα τα πιστεύει, σε όλα ελπίζει, όλα τα αντέχει.

Η αγάπη ποτέ δεν μικραίνει. Οι προφητείες θα καταργηθούν, οι γλώσσες θα σβήσουν, η γνώση η ίδια θα καταργηθεί. Λίγο μόνο γνωρίζουμε και λίγο βλέπουμε μπροστά, θα έλθει όμως το απόλυτο και τότε το λίγο θα καταργηθεί. Όταν ήμουν μωρό, σαν μωρό μιλούσα, σαν μωρό σκεφτόμουν, σαν μωρό λογάριαζα, όταν όμως μεγάλωσα, σταμάτησα να κάνω σαν μωρό. Κοιτάζουμε τώρα από καθρέφτη και δεν βλέπουμε, πρόσωπο με πρόσωπο τότε θα κοιταχτούμε∙ λίγο μόνο γνωρίζω τώρα, όλα πια τότε θα τα γνωρίσω, όπως κι εμένα πρώτα γνώρισε ο Θεός.

Τώρα λοιπόν, η πίστη, η ελπίδα, η αγάπη μένουν, αυτά τα τρία. Και πιο σπουδαίο και πιο μεγάλο από όλα τους, η αγάπη.

Ο Κώστας Καβανόζης είναι πεζογράφος και φιλόλογος.
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ