ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΥΠΑΡΞΟΥΜΕ ΞΑΝΑ;
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ ΛΙΒΕΡΑΛΗΣ
Αν δεν ήτανε εκείνη η νεροποντή
Που έκανε τ’ αποταμίευμα της ψυχής μου
Μια άμορφη μάζα από βρεγμένα παλιόχαρτα,
Θα ’λεγα πως ναι, έστω και σε κάτι τόσο ελάχιστο,
Στάθηκα τυχερός.
Αλλά η ατυχία με δέρνει και μετά θάνατον.
Τώρα τα γραπτά μου κανείς ποτέ δεν θα διαβάσει.
Όποιος θελήσει
Μ’ απομεινάρι ένα φθαρμένο σκοινί
Τη φρίκη του καταραμένου πρωινού να εξιχνιάσει
Μάταια θα προσπαθεί.
~.~
ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΔΑΠΟΝΤΕΣ
Ισχνός πολύ ο νους του ανθρώπου.
Αυτό μονάχα έχω να πω.
Εγώ, ο Χρύσανθος Δαπόντες. Διακεκριμένος μαθηματικός
Φημισμένος στους ακαδημαϊκούς κύκλους
Μετά την εργασία μου στον Poincare.
Τι κι αν υπάρξουμε ξανά; Πάλι η σκόνη θα νικήσει.
Ένα μη ανιχνεύσιμο ανεύρυσμα στον εγκέφαλο
Ήταν η αιτία, κι όλες μου οι σπουδές, οι γνώσεις
Μεμιάς χαθήκαν σε μια δίνη ατέρμονη.
Τώρα με συντηρούν άψυχα μηχανήματα,
Ζωσμένα μ’ ένα σωρό καλώδια και σωληνάκια.
Μα σαν σκέφτομαι πως με συνδυασμούς αριθμών κατασκευάστηκαν
Τ’ άψυχα αυτά αντικείμενα,
Ίσως είναι η μόνη μου αθανασία.
~.~
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΜΕΓΑΠΕΝΘΗΣ
Όταν μ’ έστειλε ο πατέρας μου πιτσιρίκο
Για μικροθελήματα στο μαγαζί του κυρ Ανέστη
Πού να το φανταστώ η ζωή μου πόσο θ’ άλλαζε.
Με ζήλο κι αφοσίωση δόθηκα στο επάγγελμα
Που οι άνθρωποι κυρίως αποστρέφονται.
Με τον καιρό έμαθα της δουλειάς τα μυστικά.
Μόλις απολύθηκα από φαντάρος
Άνοιξα το δικό μου Γραφείο Τελετών.
Φιλοσοφώντας τον θάνατο και τη ζωή
Το γέλιο ανακάλυψα ως μόνο φάρμακο στη στεναχώρια.
Γελούσα λοιπόν από τα βάθη της ψυχής μου
Σε οτιδήποτε μου προξενούσε λύπη.
Κι αν δεν μπορούσα, έπειθα τον εαυτό μου
Με τα πιο ευφάνταστα τεχνάσματα.
Ώσπου, σε μια συνεστίαση με φίλους
Πάνω στο κέφι του γλεντιού
Ένα τέτοιο γέλιο τρανταχτό,
Ίσως το πιο βροντερό απ’ όλα
Αίφνης με έστειλε στον τάφο.
Πάγωσαν τ’ αγαπημένα πρόσωπα
Όταν μπροστά τους αντίκρισαν το σώμα μου άψυχο.
Ήμουν αρκετά νέος, ετών τριάντα εννέα.
Όμως αν με ρωτήσετε
Αν θα γεννιόμουνα ξανά,
Πάλι θα επέλεγα το γέλιο.
~.~
Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή: Ονόματα
