ΚΟΥΚΛΕΣ ΕΠΑΙΖΑΝ ΣΤΟ ΧΩΜΑ
(Από το ΑΤΙΤΛΟ της υπό έκδοση συλλογής Νηστεία του Χρόνου)
ΕΚΕΙΝΗ
Τι νύχτα κι αυτή τι νύχτα
Σ’ ανένδοτα σεντόνια ακίνητη
καθώς ανυπόφορο χιόνι
έπνιγε την κάμαρά μας
μπαμπάκι άνθιζε σε στόματα μικρά
κι έξω οι κούκλες έπαιζαν στο χώμα
ανοίγοντας λάκκους για μνήματα
ώσπου η μικρή καρέκλα στη γωνία
έπαψε ξαφνικά να τρίζει.
Oι σκύλοι είχαν παραιτηθεί
μόνο ένα φεγγάρι έσκουζε όλη νύχτα.
Πώς έγιναν τα στήθη μου δυο πέτρες;
Kι αυτό το αίμα
για πόσο ακόμη
για πόσo ακόμη θα σταλάζει;
Και τίνος είναι;
Πες μου τουλάχιστον
ένα μικρό παιδί που παίζει απ’ το πρωί
με τον άσπρο ουρανό
πώς έγινε και μας μοιάζει;
~.~
ΑΕΝΑΗ ΘΥΣΙΑ
(Ωδή στο μολύβι)
Πόσο σώμα ξοδεύτηκε
Πόσες ζωές οξείες χάθηκαν
Και τι πελέκημα ανάμεσα!
Πόσες αποκαλύψεις
σου εμπιστεύτηκαν
Πόσα αόρατα ορατά
και πόσο λευκό
για χάρη τους διέσχισες
πάντα λοξά
από λεπτότητα
και ας χανόσουνα.
Λιγοστό πια και ξεχασμένο
έτοιμο πάλι για θυσία
από το χέρι
που θα στη
ζητήσει.
~~..~~
