ΔΕΙΓΜΑ ΑΠΟ ΤΡΕΙΣ ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΣΥΛΛΟΓΕΣ
Ενημερωτικά: ΔΕίΓΜΑ ΓΡΑΦήΣ
από βιβλία που λαμβάνουμε στη θυρίδα μας:
Αποικία περιοδικό
Τ.Θ. 66539
15610 Παπάγου
~~..~~
Τρεις ποιητικές συλλογές των εκδόσεων Μελάνι
~.~
Νίκος Μοσχοβάκος, Απριλίου ξανθίσματα, εκδόσεις Μελάνι, 2016
Ο ΑΥΤΟΧΕΙΡ ΓΑΪΟΣ ΓΡΑΚΧΟΣ
Ο Γάιος Γράκχος
μόλις πήρε την απόφασή του
κάλεσε τους φίλους του
–πληβείοι ως επί τω πλείστον–
και τους παρακάλεσε με θέρμη
να μην προσέλθουν στην κηδεία του
γιατί όπως τόνισε μ’ έμφαση
πρόκειται για μια άκρως ιδιωτική υπόθεση.
~.~
Ο ΞΕΡΞΗΣ ΚΙ Η ΜΥΓΑ ΣΤΟ ΟΡΟΣ ΑΙΓΑΛΕΩ
στον Λευτέρη και την Άσπα
Η μύγα στρογγυλοκάθισε στη μύτη
του μεγάλου βασιλιά.
Την έδιωξε με μια κίνηση του χεριού
και το μονόπετρο έλαμψε στον ήλιο.
Άραγε τι σήμαινε μια μύγα
στην κορυφή του όρους Αιγάλεω
τη στιγμή που ο Ξέρξης
ήσυχος και χωρίς καμιάν αμφιβολία
πάνω στον χρυσοκέντητο θρόνο του
ήταν έτοιμος να μεθύσει
από την καταβύθιση
του στόλου των Ελλήνων στην Σαλαμίνα;
Δεν το αξιολόγησε προσηκόντως
αφού δεν ήταν προληπτικός
του χάλασε όμως αργότερα το κέφι
όταν η μύγα επανήλθε
κι άρχισε να διασχίζει το μέτωπό του.
Εκνευρισμένος διέταξε
τους υπηρέτες του
να μην επιτρέψουν
να ξανασυμβεί αυτό
και στην ανάγκη να εξοντώσουν
το μιαρό έντομο.
Κάτω στα στενά
είχε ξεκινήσει η ναυμαχία
που δεν άργησε να εξελιχθεί
στη γνωστή πανωλεθρία
του περσικού στόλου
καθώς ιστορούν τα βιβλία.
Περίλυπος αλλά και οργισμένος ο Ξέρξης
κατέβηκε από το όρος Αιγάλεω
χωρίς να ’χει ξεκαθαρίσει
μέσα του με σαφήνεια
αν τον είχε ενοχλήσει περισσότερο
η σιχαμερή αυγουστιάτικη μύγα
ή η οδυνηρή συντριβή του στόλου του.
~.~
Η ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ ΜΟΥ
στον Γιώργο Μαρκόπουλο
Πάντα έντρομος αναρωτιέμαι
αν αυτά που γράφω τώρα
είναι λόγια άλλου ποιητή
που εγώ μες το παραλήρημά μου
τα επαναλαμβάνω σαν δικά μου.
Έχε μου εμπιστοσύνη,
μου αποκρίνεται τότε η τυφλή Πυθία
παίζοντας την άρπα της νοσταλγικά
στο περιστύλιο του Ναού του Απόλλωνα
ποτέ μου δεν σ’ αφήνω
να ξεστρατίσεις
ποτέ δεν σ’ εγκατέλειψα
στην τύχη σου
αυτά που γράφεις είναι κατάδικά σου
αν αμφιβάλλεις
είναι γιατί η ποίηση
δεν είναι μόνο λύτρωση
αλλά και τύψη.
~.~
Νίκος Μοσχοβάκος
Απριλίου ξανθίσματα
εκδ. Μελάνι, 2016
σελ. 76
~~..~~
Έλσα Κορνέτη, Αγγελόπτερα, εκδ. Μελάνι, 2016
ΤΟ ΜΠΛΕ ΑΛΟΓΑΚΙ
Ένα απότομο εκτόπισμα
απ’ το κύμα του ύπνου
σε πέταξε στα βράχια
ενός ακόμη θορυβώδους
πρωινού
Σε μια τυφλή στροφή
που δεν υπολόγισες
μπήκες σ’ ένα σύννεφο φυγής
χάθηκες στον κήπο
με τις ανθισμένες κερασιές
βυθίστηκες στην τρυφερή αγκαλιά
ενός παραμυθά
Έπειτα ανέβηκες στο μπλε ξύλινο αλογάκι
για να κλυδωνιστείς
στις παιδικές μνήμες
Κάποιος σε είδε για τελευταία φορά
να κρατάς μια βαλίτσα όνειρα
και να περιμένεις στωικά
στον σταθμό του πεπρωμένου
~.~
ΤΟ ΚΟΥΚΛΟΣΠΙΤΟ
Όταν ήσουν μικρή
Έπαιζες με τις κούκλες σου κρυφτό
Μια μέρα έτρεξες να κρυφτείς
Εκεί όπου κανείς δεν θα μπορούσε να σε βρει
Τότε κλειδώθηκες κατά λάθος σε λιλιπούτεια φυλακή
Η γάτα του σπιτιού κατάπιε κατά λάθος το κλειδί
Η απουσία σου κατά λάθος δεν έγινε από κανέναν αντιληπτή
Κάποτε κατά λάθος μεγάλωσες
Τότε τα χέρια σου βγήκαν από τα παράθυρα
Τα πόδια σου από την πόρτα
Και το κεφάλι σου από την καμινάδα
Η απόδρασή σου απ’ το κουκλόσπιτο
θεωρήθηκε κατά λάθος επαναστατική
~.~
Η ΟΜΗΡΙΑ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ
Κλεισμένοι στη σπηλιά
έπρεπε ν’ αποφασίσουν
ποιος απ’ όλους είναι
ο αληθινός Ποιητής
κι ενώ άρχισαν με αβρότητα να ξεμαλλιάζονται
κι έπειτα με ευγένεια να χτυπιούνται
– Εγώ είμαι ο Ποιητής
– Όχι εγώ είμαι ο Ποιητής
– Εγώ είμαι σας λέω
ο Κύκλωπας με το ηχηρό του μάτι
επέστρεψε στη σπηλιά κι έφραξε την είσοδο
κυλώντας έναν βράχο γνωστό
κι αφού έφαγε τους διοργανωτές, τους μουσικούς
κι άλλους περιφερόμενους κι έδειχνε ακόμα
πεινασμένος ρώτησε τους αναμαλλιασμένους:
Λοιπόν, ποιος από εσάς είναι ο Ποιητής;
κι όλοι μαζί τού απάντησαν:
Κανένας
~.~
Έλσα Κορνέτη
Αγγελόπτερα
εκδ. Μελάνι, 2016
σελ. 96
~~..~~
Μαρία Κουλούρη, Καθημερινά κρεβάτια, εκδ. Μελάνι, 2017
[ Ι ]
Παιδιά κοιμούνται μες στα δάση
Στο πιο απαλό σκοτάδι σέρνουν μάγουλα
Μορφές της άγνοιας με δάχτυλα στο στόμα
Κάθε πρωί φορούν τα μάτια τους
Όσο εμείς αχνίζουμε το γάλα
Έπειτα στρώνουμε τα δέντρα
Διπλώνουμε το χώμα
Και η μέρα φτάνει
Εγώ ποτίζω λάσπες
Μια πόλη για κάθε κτίριο
Να ’χει θεμέλια και τοίχους
Και ένα σταθμό φιλόξενο στον ύπνο
Με σάλιο και με χώμα
Έδεσα τις πέτρες
Συμφώνησα ν’ αντέξει η γη
Ένα βάρος ακόμα
Κάθε χαλίκι διακοπή στο δέρμα
Του άμυαλου και μοναχού προφήτη
Τραύματα θανάσιμα βαθιά
Χάσκουν στο σώμα καθώς μιλά
Είναι άνθρωπος ή μια υπόσταση με κάποια φήμη
Αυτό ρωτούν οι φροντιστές
Παγώνει το σώμα κάτω από τα δέντρα
Πρέπει να αδειάσουμε τα δάση
Έφτιαξα χώρους μετρώντας ρίζες
Ύψος και πλάτος στέρεα σημεία
~.~
[ ΙΙ ]
Θα ναι όχι
Κρατάνε την αλήθεια τους οι μονοσύλλαβες λέξεις
Τουλάχιστον σε αυτό εδώ το μέρος
Που ονομάσατε τόπο
Και πατήσατε το πόδι σας
Με όλο το βάρος του ίχνους
Τόσο γερά που λύθηκαν οι κόμποι
Κι άρχισαν τα δοκάρια να μιλάνε
Φράσεις ασύμβατες
Όπως αυτές των παιδιών
Που ξέχασαν το φάρμακο
Τον ήχο του στο γυάλινο δοχείο
Και κάθε βράδυ η ίδια υπόθεση
Να φτάνει η μέρα την ώρα της δύσης
Να σβήνουν όρια και πόρτες
Και να μην έχει επιστροφή
Η τρυφερότητα και ο ύπνος
Μέσα σε αυτό το δωμάτιο
Κοιμούνται μικρές σχισμές
Φλύαροι σοβάδες εκλιπαρώντας
Λίγο γάλα και μια υπόσχεση
Ένα φιλί στην πλάτη
Καθώς χαράζει ο δρόμος της αναχώρησης
Και εσείς αφήνετε τα ρούχα σας
Ανάμεσα στο τσιμέντο και τα χνώτα
Χωρίς απόφαση για τη θέση
Εντός του τοίχου
Ή έξω από τη ζωή
~.~
Μαρία Κουλούρη
Καθημερινά κρεβάτια
εκδ. Μελάνι, 2017
σελ. 24
~~..~~
